Met als absoluut dramatisch hoogtepunt Scott, die na weken door de sneeuwstormen de pool bereikt en daar de Noorse vlag van Amundsen en zijn mannen aantreft. Hij keert terug, maar sterft met zijn laatste mannen op de terugweg.
Op mijn tiende en elfde, op het koude kamertje boven in de boerderij las ik hun verhalen, de boeken geleend van de bibliotheek.
Het ging mij in eerste instantie om de dikste kinderboeken. Zo vaak kwam ik er niet, achter in de auto met mijn moeder of met de meester van de lagere school uit ons dorp. Na de dierenencyclopedie was dit wel het allerleukste.
De bibliotheek ver weg? Nabijheidsstatistieken van de bibliotheek laten alleen gemiddelden zien, ook nu nog.
Al lezend heb ik altijd gedacht dat ik zou gaan. Gewoon. De wereld lag nog aan mijn voeten, de toekomst open.
Van hout en turf naar kolen, gas en CV. Van de lagere school naar het Gymnasium, dierenarts worden; uiteindelijk naar de ICT in de bibliotheeksector.
Van de bibliotheek in Coevorden met de verende houten vloeren met zeil naar de bibliotheek in Utrecht, met de krakende trap naar de vreemd geurende oude universiteitsbibliotheken en weer verder.
De droom bleef.
De poolreizigers kwamen nog een keer langs, het was Rasmussen, een Deense onderzoeker, zwaaiend. Je kon de bijzondere mouw van een gebreide Noorse trui goed zien, daar ging het ook om, in het breiboek.
Niets over de reizen.
Veel later kwam de balans: naar Antarctica dus.
Voldoende gespaard en een paar jaar geleden langzaam begonnen met de voorbereiding.
Het soort reis, de boot, de route. De activiteiten.
Dit jaar sloot D. aan.
De reis gekozen, we gaan!
