Donderdag 28 november: Drake Passage: storm en op het Galadiner aan tafel met de kapitein

De Drake Passage is ogenschijnlijk kalm. Aan het schip zelf merk je dat het niet zo is. Enorm brede (ik denk wel zo’n 50 meter) en hoge golven maken dat je moeilijk loopt. In de ontbijtzaal was het vaak grijpen naar servies en stoelen. Gelukkig niet zeeziek.
We zijn halverwege ongeveer, zitten tussen twee grote depressies in. Een bij de South Shetlands en een bij Ushuaia. We lopen vooruit door eerder vertrek en door de gunstige wind.
 Ik maak foto's vanaf het balkon, maar later alleen vanuit het raam, op het balkon is het te gevaarlijk. De golven zijn zo hoog, dat het lijkt of je in een duinlandschap staat.

Erg hoge golven en let ook op de regenboog, in het midden rechts!

De kapitein verwacht dat we morgen rond  2 uur morgenmiddag aan het begin van het Beagle kanaal zijn.

De roetkopalbatrossen zijn er weer, net als de Cape petrels of Kaapse duiven.

Het zal moeilijk zijn afscheid te nemen van het schip. Als eerste voorbereiding voor het vertrek kunnen we vandaag ons zwemvest voor de zodiaklandingen en de laarzen inleveren. We zijn al wat aan het opruimen, ook.

Deddeke doet mee aan de Tai Chi, vanmorgen. Verder straks een lezing over het leven onder zee in deze regio.

Om 11 uur een lezing over het zeeleven op Antarctica, ’s middags een discussie naar aanleiding van de lezingen van Herman Wijffels. Weer heel interessant.

Zou graag eens verder willen nadenken over de ongelijke ritmes  van allerlei  golfbewegingen. De aarde en de opwarming en  afkoeling over grotere periodes, de opwarming nu, de economische en maatschappelijke golfbewegingen en het vastlopen van economische systemen, de eindigheid van bronnen en de belasting van de  aarde, de veel kortere bestuurlijke en organisatorische op- en neergangen en dan de individuele bewegingen, met een nog kortere doorlooptijd.
Dat gaan we thuis doen.
Hup, weer verder.

Weer even bijkomen en dan naar de film, Earth. Verschillende activiteiten worden afgelast, het begint flink te spoken. De golven rollen over ons balkon, de balkonstoelen aan de andere kant van de gang worden binnengehaald, overal gaan veiligheidsdeuren dicht.

Wat wel doorgaat, is het Galadiner. Een deel van onze groep mag met de kapitein dineren, Deddeke steekt in eerste instantie tot ons beider schrik haar vinger op (er meldde zich haast niemand aan, eerst..) Even de pip, maar wat een leuke avond.

De kapitein vertelde over het schip, zijn voorkeur voor motorrijden. Nederland kende hij niet zozeer van Amsterdam, maar van Assen, of all places.
Tijdens het diner wordt de zee steeds wilder, mensen schuiven met stoel en al door de ruimte, glazen moet je vasthouden. De kapitein vertrekt naar de brug, vlak na het voorgerecht.  De restaurantmanager gaat in op onze vraag of Rafeal, de expeditieleider bij ons zou mogen komen zitten.  Weer prachtige verhalen, ook over South Georgia, met al zijn dieren en vogels. Rafeal komt uit de Elzas (Mulhouse en de wijnstreek), heeft in Straatsburg ecologie gestudeerd en brengt nu de helft van het jaar ongeveer door op l’Austral  of andere schepen, zoals de Plancius. De rest van de tijd maakt hij lange tochten, overal ter wereld, lopend of op de fiets.
Het was erg leuk, ook met onze reisgenoten en natuurlijk optimaal geprofiteerd van onze damespakjes!

Vanaf Deddeke (rood vest) met de klok mee: Judith, Ton, ik, Monique, de kapitein, Jean-Philippe Lemaire, Cox, Wim en Ramsey

Zondag 24 november: Neko Harbour, Lemaire kanaal, Plennau en Port Charcot

Vroeg opgestaan, ongeveer zes uur en naar het dek. Het licht is prachtig en het is soms bijna windstil. Lekker kijken en fotograferen.

Uit het raam van de hut

Later aan land in Neko Harbour. Het is inmiddels koud geworden, het sneeuwt en waait steeds harder. We kunnen door de sneeuw de heuvel op, zwaar, omdat je steeds wegzakt. Bijzonder is dat je voetstappen blauw zijn, doordat de onderliggende sneeuw azuurblauw is door de hoge druk van de sneeuw. Die wordt zuurstofarm, waardoor de kleur ontstaat.

Als je in de sneeuw zakt komt je voet in de buurt van het zuurstofarme blauwe ijs. Overal waren blauwe sporen in de sneeuw.

Tsja. Aan de vieze voorkant kun je zien wat de vrouwtjes zijn...

Broedende Gentoo. Ze zijn  begonnen met broeden terwijl er nog sneeuw ligt. Nu zakken ze met eieren en al langzaam naar beneden. Als het nest te diep komt te liggen verlaten ze de eieren.

Wedellzeehond

 Een paar keer dezelfde gletsjerrand, voor het mooie blauw.

We gaan tot halverwege de heuvel, we hebben een mooi uitzicht en verwachten niet, dat het bovenaan veel anders is, dus terug. Er is zoveel te zien, beneden.

Flinke Gentoo-kolonies, ook hier weer. We wachten nog op het afkalven van een enorm blok ijs van de kant, maar dat gebeurt niet als wij er zijn. Eerder die  ochtend was het wel gebeurd, met een flinke vloedgolf tot gevolg. Er lag een Wedellzeehond op het strand.

a

Vereeuwigd voor het eerst op het vasteland van Antarctica in Neko Harbour

Daarna verder naar het Lemaire kanaal,de Kodak Gap in de wandeling, vanwege de mooie uitzichten aan beide kanten. Het Lemaire-kanaal is 20 km lang en erg smal.

De eerste serie foto's zijn  van de route naar het Lemairekanaal.

Hier komen we bij de ingang van het kanaal. De bergen lijken ingepakt in suikerspin door de pas gevallen sneeuw en soms een beetje mist. Als we in het kanaal zijn wordt het weer helderder.
In het begin was het nog stil op de brug, maar later was ik blij met het plekje vooraan. Het witte paaltje doet vaak mee, achter mij stonden mensen 1 of 2 rijen dik te kijken en te fotograferen.

Daarna naar Plenneau, het ijsbergenkerkhof. Hier lopen ijsbergen zich vast. We hebben hier een zodiaktoer gemaakt, prachtig blauwe ijsbergen gezien, verder een krabbeneter (soort zeehond) en een zeeleeuw.

Fototoestel even niet mee (stijve nek...). Achteraf wel spijt, ook door de krabbeneter.

Veel ijsbergen in Pleneau zijn hoekig van vorm

Daarna zijn we aan land gegaan in Port Charcot een eiland met een monument van deze Franse poolreiziger.  Harde wind en sneeuw. Met gids Jorge gepraat over de stenen, hij is geoloog. Het monument boven op de berg en de uitgebreide rondwandeling maar laten zitten. Te koud. Het respect voor Amundsen en Scott en hun mannen groeit.

Vervolglezing van Herman Wijffels over de nieuwe ideeën en mogelijkheden die er overal ontstaan, vooral lokaal. In zijn ogen moet het vanuit de lokale initiatieven komen dat er zaken gaan veranderen, in het geldsysteem, economisch, organisatorisch en in onze cultuur. Het lijkt erg op het gedachtengoed van de zeventiger jaren. Dat heeft het niet alleen gered of maar gedeeltelijk. Ben benieuwd of dat later nog naar voren komt.

In gesprek tijdens het eten.

Achter mij: Astrid en Bob, Nelly en Jaap en Wim en Judith.