20-21 november: inschepen en de Drake Passage, Captains dinner

Vanuit de bus kunnen we direct aan boord. Paspoort inleveren, op de foto en we krijgen een sleutel van de hut. We zijn onverwacht over geplaatst naar een andere hut, met balkon. Hut is prachtig en het balkon zal ons tijdens de reis nog vaak heel blij maken.

Goede bedden, eigen WC en douche, en verder van alle gemakken voorzien. Opvallend groot beeldscherm, waar we nog veel naar zullen kijken.  Bevat een menu met films, muziek (niks mee gedaan, geen tijd) een webcam vanaf  de stuurhut naar voren(erg leuk) en vooral; alle aankondigingen en programma’s van de volgende dag.

Welkomstwoord van de kapitein een korte uitleg van hoe alles werkt aan boord. We zijn gaan eten in een van de twee restaurants op het schip.

’s Avonds ontving iedereen een woest-rode parka voor de zodiakcruises en de landingen. De laarzen, die we hadden gehuurd stonden klaar in de hut.
Verder aan boord: fitness, buitenzwembad, internetcenter (niet heel succesvol dus) en  een winkel voor wie te weinig warme spullen bij zich had. Na de eerste landingen zagen we ze steeds meer:  jasjes, bodywarmers, fleecetruien, handschoenen en mutsen met l’Austral er op.  Om het over de niet-zichtbare onderlagen maar niet te hebben. De reis leek voor veel mensen vooraf een cruise, maar had veel meer het karakter van een expeditie (maar dan wel met luxe hutten en heel lekker eten)

Vanaf 9 uur gaan varen, eerst door het Beagle Kanaal (beetje donker, niet heel veel van gezien) en daarna de Drake Passage.

We waren de dag ervoor al begonnen met Sybolts zeeziektetabletten. Wel een beetje last gehad, maar goed te doen. Veel naar buiten kijken of gaan liggen op je bed was het beste. Een aantal  mensen van de groep is wel flink onderuit gegaan. De pillen werken ook goed als slaapmiddel, zo’n uur na het innemen krijg je –waar je ook zit- een overdonderende slaapaanval.

Na de lunch, de eerste zeedag een lezing over een bevoorradingskonvooi naar een Russisch station naar de koudepool, het koudste punt op aarde.

's Avonds is het zo ver, Captains Dinner. We stropen de panty's om en gaan een beetje nerveus richting restaurant.
We komen met de kapitein op de foto:

De crew staat strak in het pak en de meeste mensen zien er ook prachtig uit, maar gelukkig  is het niet heel dramatisch sjiek. Hier en daar is heus meer ongemak te zien: toch maar een spijkerbroek, gewone schoenen, te krap jasje of juist te groot. En als je eenmaal zit is het geen probleem meer. Gezellig gegeten met de mensen van onze groep, we trekken veel op met Ilona en Colin. Het eten is erg goed. De echte cruisegangers pik je er nu wel uit, trouwens.

Wij in onze kleren in de hut met de zelfontspanner

Hier een paar foto's van het heerlijke eten, dat  we elke middag en avond kregen en de mooi gedekte tafel:

De foto's van Jan en Cox tijdens het Captains  dinner:

Ruud,  Diana, Jan, Cox, en ik tijdens  het diner

Ruud, Diana, Jan, Cox,  ik, Deddeke's haar, Frederic, Henny

20 november: de vlucht naar Ushuaia, een bustocht door het nationale park Terra del Fuego

De vlucht naar Ushuaia is voor ons goed verlopen, maar de chaos op het vliegveld was enorm. De plaatsen voor een deel van onze groep waren niet gereserveerd in de geplande vlucht. Compagnie du Ponant, die vanaf Buenos Aires de reis (vlucht en cruise (cruisade op z’n Frans) organiseerde, stond al klaar met bordjes om ons op te vangen. Bijna tweederde van de groep kon niet aan boord. Met vereende krachten is het gelukt om hen onder te brengen in twee andere vluchten. Uiteindelijk was iedereen wel tijdig aan boord van l’Austral.
Fijne bijkomstigheid: als tegemoetkoming voor de overlast kregen we een speciaal pasje voor gratis consumpties aan boord. Daar hebben we bescheiden gebruik van gemaakt, maar wel af en toe iets bijzonders geprobeerd aan de cocktailbar.

Na aankomst in Ushuaia zijn onze koffers meegenomen door de maatschappij en kregen wij een rondtoer door de stad het Nationale park en een Argentijns buffet. Nog een vogelboekje aanschaffen in Ushuaia was er niet bij, maar de toer door het park was prachtig.

De boot vanaf de bus

En Ushaia zelf: bizar. Jaren en jaren woonden hier alleen “indianen”, de oorspronkelijke bevolking. De Argentijnse regering heeft er een gevangenis gesticht en langzamerhand kwamen er meer mensen wonen. Op dit moment is Ushuaia een redelijk stadje met industrie, veel havenactiviteit door de cruises naar Antarctica en toerisme vanwege de nationale parken. De regering blijft zwaar investeren, om hier mensen naar toe te krijgen. Zolang het bewoond is bestaat niet het risico dat Vuurland wordt ingenomen door Chili. Het klimaat is guur, maar mensen verdienen er drie keer zo veel als in de rest van Argentinie.  Voor veel mensen reden om te blijven en zelfs een overweging om geen hogere opleidingen te volgen.

Later op de avond vertrekken we vanaf Ushuaia,  door het Beaglekanaal.

Buenos Aires en de vlucht

Vanmiddag zijn we aangekomen in Buenos Aires, morgenavond lokale tijd 22.30 uur vliegen we met de KLM naar Schiphol. We komen daar aan om ongeveer 16.00 uur, Nederlandse tijd op 2 december.

Onze vlucht heet KL 708
Je kunt de vlucht hier volgen. http://nl.flightaware.com/live/flight/KLM708/history/20131202/0120Z/SAEZ/EHAM

Intermezzo: ik heb weer wifi,in Buenos Aires, verder met het blog

We zijn vanmiddag weer terug in ons hotel in Buenos Aires, dus weer wifi!

Hieronder het bericht, dat ik op 26 november heb geplaatst, even schakelen in de tijd en dan loopt het weer vanzelf.

Wat de bedoeling was, een blog met een dagelijks verslag en wat foto’s is niet gelukt. Het had ons erg leuk geleken om jullie bijna live op de hoogte te houden van de reis.

Het internet bleek vaak niet te werken. In eerste instantie heb ik nog geprobeerd om via mijn telefoon blogs te plaatsen, maar ook dat lukte niet goed. Het is bij een enkel Whatsappje gebleven.

Een dagboek bijhouden was een tweede optie. Waar we ons op hebben verkeken i s de enorme drukte in het programma. Meestal twee landingen per dag, gepaard gaand met flinke verkleedpartijen, een of twee lezingen, van Ramsey Nasr of Herman Wijffels, die met onze reis mee waren of van de expeditieleiders over het geologie, wildlife en expedities . Daarnaast in het begin een aantal verplichte bijeenkomsten over het reddingsplan, informatie over hoe de landingen in hun werk gaan, gedragscodes op Antarctica. Elke dag een briefing over de volgende dag en vaak ook nog een briefing voor de NRC-groep.

En daarnaast: eten, eten, eten. Uitgebreid ontbijten, een fantastische Franse driegangenlunch met een warm hoofdgerecht en ’s avonds Franse keuken op zijn best met een viergangenmenu. Het risico om als een bolronde Wedellzeehond van boord te gaan is niet ondenkbaar.

En natuurlijk kijken, kijken, kijken. Zoveel mogelijk buiten, kijker en fototoestel mee. Zo mooi. Zo mooi.

Geen blogs, geen dagboek, want daar hadden we gewoon geen tijd voor, maar hierbij plan B: de komende uren zit ik  op het panoramadek van de boot en in het vliegtuig, met het programma van de afgelopen dagen bij de hand. We gaan vandaag,  en morgen en overmorgen op de boot en in het vliegtuig een inhaalslag maken, zodat we in het hotel in Buenos Aires toch een mooi verhaal  op het blog kunnen plaatsen, met de mooiste foto’s natuurlijk.

Plannen B hebben we volop gehad deze reis, meestal in ons voordeel. Het weer was fantastisch, waardoor er extra landingen konden worden georganiseerd. Een enkele keer werd een walvis gespot. Dan keert het schip en proberen we er in de buurt te komen. Ook bijzondere ijsbergen en speciale locaties leidden tot veranderingen in de plannen. Per dag werd ook gekeken wat voor de volgende dag de meest geschikte bestemming zou zijn, afhankelijk van het weer.

Per dag kan het weer een aantal keren omslaan. Wel hebben we heel veel geluk gehad. De oversteek in het begin verliep voorspoedig, waardoor we aan het einde van de tweede dag al aan land konden op de Shetlands. Tijdens onze rondvaart hadden we  af en toe mist en lichte sneeuw en een heel enkele keer harde wind en sneeuw. De landingen varieerden van stralende zon, 8 graden, nattige sneeuw op de grond tot harde wind bijna vorst en stuifsneeuw. Overdag, en dat was het voortdurend, omdat het hier maar een paar uur donker is per etmaal, lagen de temperaturen  boven nul. De wind en de neerslag bepaalden of je je in een luxe wintersportresort waande of toch veel aan Amundsen en Scott moest denken. Maar dan met temperaturen die 20 tot 30 graden lager waren midden  op Antarctica.

Een ding is wel duidelijk geworden: wij zijn op bezoek; op Antarctica is het weer de baas.